این تحقیق به‌صورت طرح اسپلیت پلات (کرت-های یک‌بار خرد شده) در قالب بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. عامل اصلی تراکم بوته در چهار سطح: 100 بوته در متر مربع (1010 سانتی‌متر)، 25 بوته در متر مربع (2020 سانتی‌متر)، 16 بوته در متر مربع (2525 سانتی‌متر) و 11 بوته در متر مربع (3030 سانتی‌متر) و عامل فرعی مقدار نیتروژن در چهار سطح، صفر، 40، 80، 120 کیلوگرم در هکتار بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تعداد پنجه بارور در متر مربع، تعداد دانه در پانیکول، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی و شاخص برداشت تحت تأثیر تراکم بوته، سطوح کود نیتروژن و بر‌همکُنش معنی‌دار تراکم بوته و سطوح مختلف کود نیتروژن قرار گرفت. بیشترین شاخص سطح برگ و سرعت رشد محصول برنج در تیمار 100 بوته در متر مربع (فاصله کاشت 1010 سانتی‌متر) مشاهده شد. شاخص سطح برگ و سرعت رشد محصول، برنج در تیمارهـای مقادیر بالای نیتروژن نسبت به تیمارهای نیتروژن پایین بیشتر بود. بیشترین عملکرد دانه در تیمار 25 بوته در متر مربع (فاصله کاشت 2020 سانتی‌متر) و مصرف 80 کیلوگرم در هکتار نیتروژن با 6833 کیلوگرم و کمترین عملکرد دانه در تیمار 11 بوته در متر مربع (با فاصله کاشت 3030 سانتی‌متر) و عدم استفاده از کود نیتروژن به میزان 4780 کیلوگرم در هکتار به‌دست آمد. نتایج نشان داد که مصرف کود نیتروژن 80 کیلوگرم در هکتار در مقایسه با عدم مصرف کود نیتروژن به میزان 43 درصد عملکرد دانه را افزایش داد.
)